Bevallen en opstaan. Deel 3: Ben ik wel bevallen? Het leren accepteren van een spoedkeizersnee

November 2016.

Ik ben 30 weken zwanger en ik ben hysterisch huilend op zoek naar een bonnetje van de HEMA. Ik wil de hydrofiele washandjes die ik kocht terugbrengen. Ik wil eigenlijk alles terugbrengen. Want iemand in mijn omgeving heeft na een zwangerschap van 40 weken en 6 dagen haar kindje verloren. En daar ben ik uiteraard – net als iedereen die haar kent – helemaal kapot van. Maar door de hormonen sla ik door. Ik wil geen huis vol babyspullen als de uitkomst ook kan zijn dat we thuiskomen zonder baby. Ook ben ik ineens bang dat ik Niek niet meer goed voel. Na een instortmoment bij de verloskundige (mijn vriend legt haar uit wat er aan de hand is, want ik kan niet eens meer praten door het huilen), gaan we naar het ziekenhuis. Mijn verhaal wordt heel serieus genomen. En alles is goed met Niek. Godzijdank.

Gezonde baby

Het gevolg van dit verschrikkelijke nieuws is dat ik met nul angsten voor mezelf de bevalling in ga. Ik was al niet bang, maar het kan me nu helemaal geen ene f*ck meer schelen of ik uitscheur, half leeg bloed of duizend hechtingen moet. Zolang wij met een gezonde baby naar huis gaan, is alles goed. Ze doen maar wat ze moeten doen, ik onderga wat ik moet ondergaan. Zolang de uitkomst maar goed is.

Slopend

Dit is wat ik zeg als ze me vragen of ik snap waarom het een keizersnee moet worden (nadat ik eerst heel hard moest huilen). ‘Ik wil met een gezonde baby naar huis. Doe maar wat je moet doen.’ En godzijdank bestaat de keizersnee en woon ik in een land waar dat kan. Rationeel gezien weet ik dus héél goed hoe ik de afloop van mijn bevallingsweekend (klinkt een beetje als ‘vrijgezellenweekend’ of ‘survivalweekend’, alledrie even slopend) moet accepteren.

Marathon

Maar emotioneel gezien is het die eerste week tóch lastig. Mijn borstvoeding komt langzaam op gang omdat mijn hersenen het seintje ‘de baby is eruit’ hebben gemist. Maar ook mijn hormonen en mijn hele gemoedstoestand lijken dat seintje te hebben gemist. Ik ben toch niet bevallen als ik het niet zelf heb gedaan? Het voelt alsof iemand anders iets heeft afgemaakt wat ik zelf had moeten doen. Alsof ik een vriendin m’n vwo-examen heb laten maken en toch zelf m’n diploma krijg. Alsof ik na een marathon een medaille krijg, terwijl ik weet dat ik stiekem de laatste honderd meter bij iemand achterop de fiets heb gezeten. Het gevoel dat ik nog iets moet doen en er iets nog niet af is, is heel sterk. Al stond en staat het gelukkig niet in de weg van het kunnen genieten van Niek. Het gevoel overviel me die eerste weken eerder op momenten dat ik even alleen was.

Mondkapjes

Feit blijft ook dat het voor mij heel warrig was die laatste uren. Mijn vriend heeft dat heel anders beleefd. Voor hem was het overzichtelijk en duidelijk maar ik was versuft door pijn, pijnstilling en uitputting en bovendien lag ik plat. Ik zag alleen plafondlampen aan me voorbij trekken en hoofden met mondkapjes in mijn gezichtsveld verschijnen.

Niet mijn schuld

Tijdens het nagesprek met rietjesman en de baas van rietjesman nemen we samen de hele bevalling door. Ook de ctg’s (hartfilmpjes) van die nacht worden erbij gehaald. Mijn hele besef van tijd van dat weekend is weg, maar nu ik zo hoor en zie dat mijn ontsluiting vanaf half drie ’s nachts tot half tien ’s ochtends 5 centimeter was én bleef snap ik ook wel dat het écht niet opschoot en er iets moest gebeuren. Daarbij kwam dus het dalen van Nieks hartslag. De oorzaak daarvan is niet bekend. De combinatie van alles (het schoot niet op, Nieks hartslag daalde om onduidelijke redenen) had voor de artsen een logische conclusie: een keizersnee. In 95 procent van de gevallen blijkt er niets aan de hand na zo’n dalende hartslag op de ctg. Maar dat risico is te groot, dus een keizersnee is dan het logische gevolg en de enige optie. Voor de artsen was het dus niet onverwacht. Ze hadden het alleen wel wat duidelijker naar mij kunnen communiceren. Het nagesprek was heel fijn en ook voor de gynaecologen leerzaam, want wat voor mensen in het ziekenhuis supernormaal is, kan voor iemand die ligt te bevallen een complete shock zijn. Ze hadden gewoon echt wat eerder moeten zeggen: hé, dit schiet niet op en als dit zo blijft dan wordt het misschien wel een keizersnee. Wat voor mij belangrijk was om te horen: het was niet mijn schuld dat de ontsluiting niet opschoot en dat het een keizersnee werd. Iemand anders heeft die beslissing genomen en ik had niets anders kunnen doen. Het is lastig om te beseffen dat ik daar geen controle over had, maar dat is nou eenmaal zo. Bevallen is ook jezelf overgeven aan wat er gebeurt (heel lastig voor controlfreaks…).

Vijftien procent

Bij de cursussen die ik heb gedaan werd er maar heel kort aangestipt dat het ook een keizersnee kan worden. Toch zijn er van mijn cursusgroepje van 13 meiden 3 met een keizersnee. Een geplande keizersnee vanwege een stuitligging en bij mij en iemand anders een spoedkeizersnee omdat het te lang duurde en/of de baby in gevaar was. Ook in mijn omgeving hoor ik het veel. Het gebeurt gewoon best vaak en ik vind dat er meer aandacht voor zou moeten zijn in boeken en cursussen. Voor zowel de fysieke als mentale aspecten. Benoem in ieder geval dat in zo’n vijftien procent van de gevallen de bevalling op die manier eindigt.

Foto’s

Wat ik als tip voor de verwerking zou willen meegeven: zorg dat er iemand foto’s en een filmpje maakt als dat kan. Een verloskundige in opleiding pakte mijn telefoon, vroeg snel hoe ze de beveiliging eraf haalde en maakte heel veel foto’s en 1 heel mooi filmpje. Als het een geplande keizersnee is kun je dit van tevoren afspreken maar nu was het in alle haast ook nog goedgekomen met foto’s. En die heb ik heel vaak teruggekeken, vooral toen ik net thuis was. Het filmpje is zo bizar want ik zie dat ik het ben en dat ik Niek voor het eerst vasthoud en tegen hem praat, maar ik herinner me dat moment helemaal niet. Verder zijn er ook foto’s van het moment dat Niek eruit werd gehaald (ja dat zijn best heftige, bloederige foto’s) en van het moment dat hij met mijn vriend in een andere ruimte was om gecheckt te worden door een kinderarts. En verder: praat erover. Probeer samen met je partner het verhaal compleet te krijgen en vertel aan elkaar wat je je herinnert. Schrijf het daarna ook op.

Goed

Ik merk dat ik me nu, drie weken later, stukken beter voel dan in die eerste week. Ik heb Niek negen maanden gedragen, ik heb een heel weekend lang geprobeerd het op de ‘normale’ manier te doen en uiteindelijk werd het een keizersnee omdat Niek mogelijk in gevaar was. Het is niet anders. Bij veel bevallingen gebeuren er onverwachte of nare dingen. Bij mij was dit het. En het is goed zo.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.