December 2016.
Met een enorme ‘we-zien-wel-houding’ ging ik mijn bevalling en de kraamweek in. Van de duizend bevallingsverhalen van mensen in mijn omgeving, blogs, vlogs en boeken, had ik één ding geleerd: het gaat bij iedereen anders. En bij mij dus ook. Toch ontkom je er niet aan dat je bepaalde dingen verwacht. Dus vandaag de top 5 dingen-die-anders-gingen-dan-ik-had-verwacht.
1. Eat all the food
Een pak mueslirepen, zes Snelle Jelle Kruidkoeken, drie rollen Dextro Energy, zoute stengels, acht pakjes appelsap en vijf Marsen. Dat had ik mee naar het ziekenhuis. Ik dacht: het duurt vast even (boy was I right…) en dat kost energie dus laat ik maar flink wat eten en drinken in mijn vluchttas gooien. Maar daar was mijn lichaam het niet mee eens, want dat gooide alles eruit (behalve de baby, ha!). Op de tweede ochtend van mijn bevallingsweekend, dacht ik eindelijk: ik lust wel iets. Ik bestelde een droog beschuitje en een kopje thee. Net toen ik een hap wilde nemen, werd besloten dat ik een keizersnee kreeg. ‘Niets eten of drinken, nuchter blijven!’ riep de verpleegkundige. ‘En jij! – ze wees streng naar m’n vriend – ‘jij móét nu snel even wat eten.’ Ja, die zag het natuurlijk al helemaal gebeuren dat J, die er ongetwijfeld niet heel fit en alert uit zag na een dag en een nacht kijken naar iemand die pijn lijdt, onderuit zou gaan in de operatiekamer. Dus terwijl ik in een oranje operatiehemd (orange is the new black) werd gehesen, propte J snel een paar Marsen naar binnen. Waren die toch nog ergens goed voor.
2. Er zitten pauzes tussen de weeën
En in die pauzes moet ik m’n rust pakken, kan ik op adem komen en me voorbereiden op de volgende wee en allerlei prachtige positieve dingen denken zoals ‘iedere wee brengt me dichter bij de ontmoeting met Niek’ en ‘mijn lichaam opent zich voor Niek’ en ‘de wee is een golf en ik ga erin mee’. Dit zou dan liggend gaan, of zittend op een bal. Hangend over een bed desnoods. Nope. Ik kon alleen maar staan en rondjes lopen. Of ik nou een wee had of niet. Om de een of andere reden moest alles wat de artsen deden ‘in een wee’ gebeuren. Maar ‘heb je nu een wee?’ kon ik alleen beantwoorden met ‘WEET IK VEEL GD%^&*VR’. Want ik had dus de hele tijd pijn.
3. Ik pers mijn kind er zelf uit
Tja. Niet dus (zie deel 2 van deze serie). Iemand stuurde me een e-card met ‘Congratulations on your new baby. My deepest sympathies are with your vagina.’ Niet nodig! Nog volledig intact. Er is van alles in gegaan: kokers met mesjes, antennes voor op Nieks hoofd, een soort breinaald om de vliezen door te prikken, een hele hoop behandschoende vingers en een katheter (nee die hoorde daar niet, lieve stagiaire, gelukkig kwamen ze daar na een uur al achter). Maar ik heb er niets uitgeperst.
4. Een oud mannetje met een punthoofd
Ik verwachtte een conehead met een verfrommeld gezicht waarvan ik dan moest denken: ‘het trekt bij, het trekt bij, dit blijft niet zo, dit is níét hoe hij eruit gaat zien.’ Maar Niek had geen gerimpeld, misvormd hoofd. In plaats daarvan kreeg ik een baby in mijn armen geduwd met een perfect gaaf, rond, glad gezichtje. Hij hoefde geen nauwe gangen door met onlogische bochten en is gewoon lekker uit z’n warme bad getild. Instant fotogenieke baby. Jee!
5. Nooit meer slapen
‘Geniet van je rust nu het nog kan.’ De meest gehoorde zin in de laatste weken van de zwangerschap (samen met ‘succes met de laatste loodjes’ en ‘waar ben je met Gilmore Girls op Netflix’). Na een zorgeloze, vrijwel klachtenvrije zwangerschap, vielen de laatste weken me zwaar. Heel zwaar. En dat had één reden: ik sliep niet. Blaasontsteking, Niek die op m’n blaas danste (minstens één keer per uur eruit ’s nachts en eigenlijk alweer moeten plassen als ik terugliep naar m’n bed), pijnlijke handen en vingers (vocht, carpaaltunnel), maagzuur… het lukte me gewoon niet om te liggen, m’n ogen dicht te doen en te slapen. Ik had gehoopt op verlofweken met lekker Netflixen, beetje shoppen voor Niek in de stad en lunchen met vriendinnen. Amper aan toe gekomen wegens ziek en zwak. Nooit meer slapen met een baby? Eindelijk slapen! Natuurlijk moet ik Niek iedere paar uur voeden en krijst-ie soms alles bij elkaar. Maar het lukt me om te liggen op mijn rug, te ontspannen, mijn ogen dicht te doen en te slapen. Na de uitputtende laatste zwangerschapsweken en het slopende bevallingsweekend, kan ik echt wel janken van geluk dat dat weer kan. Wat extra helpt is dat er een stofje vrijkomt door het geven van borstvoeding waardoor ik slaperig word. Ik slaap niet veel, maar ik slaap! Hoera! (En seizoen 3 aflevering 4, is het antwoord op de Gilmore Girls-vraag, want dat lukt me ook eindelijk, ik vermoed dat Niek als-ie 18 is nog steeds spontaan in slaap valt bij de openingstune).