Juli 2016
‘Zijn jullie familie van elkaar?’ Het was na ‘Je hoeveelste zwangerschap is dit?’ en ‘Ga je borstvoeding geven?’ het derde wat de verloskundige aan ons vroeg. Nadat we waren bijgekomen van het lachen, vroeg mijn vriend: ‘Euh… mag ik misschien weten waarom je dat vraagt?’ Er volgde een verhaal over neven uit Marokko, christelijke dorpen en dat dat heus wel eens voorkomt en dat je dan genetische afwijkingen kan krijgen. Mmm.
Vervolgens gingen we verder met het doornemen van de uitgebreide vragenlijst die je bij de intake bij de verloskundige moet invullen. Er staan een hele hoop logische vragen in voor de zwangere en de vader van het kind. Over ziektes in de familie, eerdere zwangerschappen en medische aandoeningen. Vragen die ik had verwacht. Maar er stonden ook vragen in waarvan ik even dacht: huh, wat maakt dat nu weer uit? Of ik ooit therapie had gehad of begeleid was door maatschappelijk werk, bijvoorbeeld. Nadat ik er langer dan twee seconden over nadacht, kwam ik toch tot de conclusie: goh, ja, logisch dat dat er staat. Het gaat namelijk helemaal niet meer om mij nu, het gaat om de kikkervisjesvormige rijstkorrel in mijn buik en in wat voor situatie die straks terechtkomt.
Ik ben geneigd om vragen als ‘Gebruik je heroïne?’ te beantwoorden met ‘Alleen op zondag’. Voor de grap. Omdat het zó ver van me af staat dat ik het niet serieus kan nemen. Maar goed, toen ik daar zat realiseerde ik me ineens de ernst van de situatie. Onze verloskundige heeft niet de hele dag Hoogopgeleid 1 en Hoogopgeleid 2 voor zich, of Meneer en Mevrouw Google, of hoe je extreem goed voorbereide en ingelezen stelletjes ook wil noemen. Er zitten ook doodsbange meisjes van zestien, alleenstaande moeders die nu al niet rond kunnen komen, drugsverslaafden, alcoholisten en mensen die nare seksuele ervaringen hebben gehad en daardoor angstig kunnen zijn voor inwendig onderzoek (weer zo’n vraag waarvan ik me later pas realiseerde waarom het iemand wat aanging).
De bemoeizorg houdt na de zwangerschap niet op. Ik hoorde van een vriendin over vragenlijsten van het consultatiebureau die voor dezelfde opgetrokken wenkbrauwen zorgen (‘Zeggen andere mensen wel eens dat je te veel drinkt?’ ‘Ben je van plan je kind te slaan?’ ‘Word je wel eens agressief als je je geduld verliest?’). En weet je, je kunt daar moeilijk over doen en denken: waar bemoeien die mensen zich mee, maar eigenlijk is het natuurlijk alleen maar goed. Want voor iedere keer dat ik denk ‘ha ha, natuurlijk niet!’ zijn er ook mensen die ‘ja’ moeten antwoorden en het lijkt mij het beste voor het kind als daar in ieder geval één instantie van op de hoogte is.
Dat hele zwanger zijn en kinderen krijgen, bedacht ik me toen we de deur uit liepen na onze eerste afspraak… het is Een Serieuze Zaak. Geen grapjes over de buik en de babyboy. Nou ja, niet te veel in ieder geval.