De klungelige sidekick

Ik bracht een boek terug naar de winkel. Ik vind het geweldig om te lezen over de ontwikkeling van m’n kind. Om erachter te komen dat hij zich vreemd gedraagt omdat hij net in deze periode ontdekt dat hij niet vastgekleefd zit aan zijn verzorgers maar een eigen lichaam heeft (hoe tof is dat!). Of dat-ie bezig is met oorzaak en gevolg (als ik de lepel loslaat, dan valt ie op de grond! Iedere keer!!!). Een boek over de ontwikkeling van dreumesen en peuters had ik nog niet dus ik ging op zoek.

Uiteindelijk kwam ik uit bij een dik boek waarbij iedereen in de reviews zei dat het ‘hét naslagwerk’ was voor ouders van peuters en dat werkelijk alles erin stond. Precies wat ik zocht. Dacht ik. Maar ik bracht het dus weer terug. Ten eerste: er stond geen info in van artsen / psychologen / opvoedkundigen, maar het was een verzameling feitjes die je online ook overal tegenkomt. Ten tweede: in de inleiding stond vermeld dat ze er net als bij het babyboek voor gekozen hadden om de vaders apart aan te spreken in blauwe kaders. Die hoefden dan niet alles te lezen, want daar hadden ze echt geen tijd voor. En die hadden nou eenmaal behoefte aan andere informatie.

Ik las een paar van die blauwe kaders en jezus man, wát een denigrerend vervelend toontje. De vaders werden gereduceerd tot een soort klungelige sidekicks die alleen goed zijn voor klussen in en om het huis. Oh ja, en voetballen en voetbal kijken. Ze kunnen niet koken, ze kunnen hun kind niet aankleden en ze hebben al helemaal geen interesse in lezen over hun kind, dus laat dat maar aan de mama’s over.

Ik vind dat zo gek. Maar het stomme is, zo’n boek scoort omdat dit voor heel veel mensen wel de realiteit is. Dat weet ik, want ik ken genoeg van die mensen. Vrouwen van wie ik het totaal niet verwacht die zeggen: ‘oh, ik ga dit weekend weg, dat wordt nog wat, hij doet de luiers verkeerd om aan, hij weet niet waar alles ligt, hij kan niet koken, en Kind wil alleen maar slapen als mama hem naar bed brengt.’ Huh? Je hebt toch samen een kind? De vader is toch ook geïnteresseerd in de ontwikkeling van zijn kind?

Maar goed, ik ken ook mensen die toen ze begin twintig waren samenwoonden, lang voordat er kinderen in beeld waren, en ook dingen zeiden als: ‘oh sorry hoor, m’n vriend belde waar z’n voetbalspullen liggen, hij kan ook nooit iets vinden, en ik vraag me af wat hij gaat koken nu ik er niet ben, we hebben wel pizza’s in de vriezer maar hij weet niet hoe de oven werkt, dus die gaat friet halen, kunnen we trouwens zo nog even naar de H&M, want hij heeft nog korte broeken nodig voor op vakantie.’ True story. Het mama-complex noem ik dat altijd. Ik vind niets onaantrekkelijkers dan een man die niet kan koken en überhaupt niet voor zichzelf kan zorgen, maar sommige stellen vervallen automatisch in die rollen en vinden dat allebei prima.

Anyway, wat ik hiermee wil zeggen: er kunnen ook twee vaders zijn, of twee moeders, of één moeder of vader of een vader en een moeder die allebei evenveel doen. En ja, bij ons zijn er ook dingen die de een beter kan dan de ander. Maar ga nou niet uit van zo’n conservatieve rolverdeling als je een boek schrijft. Ik ga hier niet vermelden welk boek het is trouwens, want ik heb geen zin in reacties van de auteurs.

Daarna kocht ik De kleine koning(in), do’s en don’ts tijdens de peuterpuberteit. Tot nu toe heel informatief, precies wat ik zocht. Op mijn lijstje staat verder nog Luisteren naar kinderen en Zoete kinderen eten geen suiker.

Als je nog boekentips hebt, gooi ze op me!