Nadat we bijna een jaar lang de meest relaxte baby ooit hadden gehad, hoorde ik toen de zoon ongeveer 11 maanden was iemand zeggen dat de periode van 12 tot 18 maanden heel lastig kan zijn. Nee joh, dacht ik. Het is nu juist superleuk! Maar toen was het een paar weken voor zijn eerste verjaardag en sloeg alles om.
In sprongetjes op vaste tijdstippen geloof ik niet. Ik weet dat mensen zich aan Oei, ik groei vastklampen alsof het dé gebruiksaanwijzing voor hun kind is, maar het is niet wetenschappelijk onderbouwd en heeft bij ons nog nooit geklopt. Ik vind het een interessant boek, want er staat veel in over de ontwikkeling (al gaan ze er nu met 15 maanden zo ongeveer vanuit dat de zoon al veters kan strikken, drie talen spreekt en zelf z’n bordje afwast…). Maar dat kalendertje dat aangeeft dat je baby soms wel vijf weken achter elkaar hangerig en huilerig is… dat klopte bij de zoon nooit. Hij was weleens wat lastig, maar nooit langer dan een halve dag. Ik denk ook dat als je die app op je telefoon hebt en een melding krijgt dat het 22-weken-sprongetje eraan komt, je er heel erg op gaat letten. Of dat je misschien mist dat je kind een oorontsteking of wat dan ook heeft omdat die kalender zegt dat-ie een sprongetje heeft. Ook hoor je hier in andere landen nooit iets over (he’s crying a lot because he’s having a little jump?). Maar goed, tot zo ver mijn mening over de sprongetjes. Ik dwaal af.
Vlak voor zijn eerste verjaardag was de zoon niet 1 of 2 dagen cranky henkie (zo noemen we hem als hij moeilijk doet), maar ging de bui niet meer weg. Alles was stom. Alles was een aanleiding tot huilen. Eten, tanden poetsen, slapen, aankleden, verschonen… het was huilen, huilen, huilen. Overdag slapen lukte soms maar 20 minuten (in plaats van de 2 uur die hij minstens nodig heeft). Zelf spelen hield hij geen minuut vol. Het was niet leuk voor ons, maar vooral ontzettend zielig voor hem. Want wat gebeurde er in hemelsnaam met hem? Waarschijnlijk zag de wereld er voor hem ineens heel anders uit omdat er bepaalde nieuwe verbindingen in z’n hersenen waren gemaakt én hij op een piek zat qua lichamelijke ontwikkeling. Met 11 maanden ging hij in 1 week ineens zitten en tijgeren en al snel kruipen. Dat moet zo vermoeiend en heftig geweest zijn voor hem.
Ik moet toegeven dat ik er best wel moedeloos van werd. Want een hele dag alleen zijn met hem was gewoon niet meer leuk. En daar voelde ik me dan weer vreselijk schuldig over uiteraard. Ik was zo bang dat het vanaf nu zo zou zijn en dat het afgelopen was met de pret.
Maar net zo plotseling als het begonnen was, hield het weer op. Het heeft ongeveer een maand geduurd en toen was hij weer de oude. Hij is nu zo ontzettend schattig en lief dat we het ’s avonds jammer vinden om hem naar bed te doen. Hij kan zo lief zitten spelen met z’n stapelbekers en blokken. Met af en toe zo’n schattige frons op z’n gezicht als hij aan het nadenken is over hoe hij de ene beker in de andere krijgt. Hij brabbelt de hele dag door in zijn eigen schattige taaltje. Hij danst, zittend op de grond met twee vingers in de lucht. Hij heeft een speciaal lachje voor als hij iets doet wat niet mag. Als hij klaar is met eten wil hij ons voeren met de lepel en als hij naar bed gaat, steekt hij telkens weer z’n beertje naar ons uit omdat die ook een kusje moet. Hij kan high-fiven en is dan helemaal trots dat het gelukt is. Nou ja, je leest het al, we SMELTEN weer bij alles wat hij doet. Walgelijk is het.
Wat die moeilijke maand nou was? Geen idee. Waarschijnlijk zijn allereerste little jump.