De kinderdagverblijftyfus

Oh jongens ik had veel eerder een stukje willen typen, maar ik hád weer eens iets. En daar word ik eerlijk gezegd doodmoe van. En even voor de duidelijkheid: er zijn mensen die echt ernstig ziek zijn of chronisch ziek en ik ben superdankbaar dat ik (over het algemeen) prima gezond ben, maar voor iemand die normaal nooit wat heeft is dit niet cool.

De huisarts zei het vanochtend nog tegen me (want daar zit ik me dan weer totaal onnodig te verontschuldigen, zo van: ik heb normaal nooit wat, sorry… terwijl het gewoon haar baan is om mij te helpen, waarom doe ik dat??). Maar anyway, ze zei dus: als ik kijk naar wanneer ik mensen zie dan zie ik veel ouders met kinderen van 0 tot 4. Die hebben daarvoor vaak een vrij lange periode gehad waarin ze totaal niet in contact kwamen met allerlei virussen en ineens gebeurt dat wel en daar moeten ze een compleet nieuwe weerstand tegen opbouwen. En dat duurt gewoon een jaar of vier.

Want het is nu dus nog niet eens maart en ik ben alweer voor de derde keer dit jaar knock-out geslagen door iets. Heeft de zoon het dan ook? Nee. Ik ben de enige hier steeds (al is vriend wel constant verkouden).

En weet je wat het is? De basis voor normaal functioneren, voor goed werken, leuke dagen doorbrengen met de zoon en af en toe leuke dingen doen, is dat je daar energie voor hebt. Als je dat niet hebt, dan gaat het allemaal niet zo van harte en dan zit ik ’s avonds na het eten-naarbedbrengen-circus, misselijk van vermoeidheid nog achter m’n computer dingen af te maken als een trage slak.

Ik was er wel voor gewaarschuwd natuurlijk, maar de zoon ging half februari (een jaar geleden nu) voor het eerst naar het kinderdagverblijf en ik denk dat hij toen nét een golf najaars- / wintervirussen heeft gemist. Ook zitten kleine baby’s natuurlijk vaak in een stoel of in de box en verder doen ze niet zo veel. Terwijl de zoon nu dat hele kinderdagverblijf door kruipt en aan alles en iedereen likt. (Voor de mensen zonder kinderen: dat is normaal gedrag).

Tot een maand of 10/11 dacht ik echt dat het wel mee zou vallen met dat constant ziek zijn en die rotvirussen. Maar toen had hij ineens een vlekjesziekte met een ondefinieerbaar nummer (huisarts zei ‘waarschijnlijk de zesde’, consultatiebureau-arts zei: ‘zeker weten niet de zesde’). En toen begon de snotneuzenparade. In het weekend knapt hij vaak weer lekker op. En dan lever ik hem op maandag weer af in het snothol en begint het weer opnieuw. Al doet hij het de laatste tijd heel goed en lijk ík er vooral last van te hebben.

Ik probeer het goed te doen. Op tijd naar bed, goed eten, vitaminepillen slikken. Maar ik heb het idee dat ik nu in een soort neerwaartse spiraal zit van slechte weerstand -> vatbaarder voor van alles -> ziek -> slechte weerstand etc.

Misschien moet ik maar weer eens gaan sporten. Misschien ook niet. Eerst beter worden.

En op naar de lente. Laat dat in godesnaam zo snel mogelijk beginnen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.