De werkweek

Ik las een keer een blog – ik weet niet meer welke – over hoe iemand haar werkdag indeelde met baby. Ze stond vroeg op zodat ze om zes uur aan de slag kon en nog minstens een uur kon werken voor de baby wakker werd. Toen volgde een verslag van de dag, vol voeden, slaapjes, mail checken, projecten afronden, verschonen, werken, slaapjes,  lunch, werken, wandelen, werken, kolven, koken, werken, werken, werken. Ik las het met open mond en wilde een comment achterlaten dat ze het artikel in plaats van ‘Hoe krijg je het meeste werk gedaan op een dag met de baby’ beter ‘Hoe krijg je een burn-out’ kon noemen, maar dat deed ik niet want online oordelen over iemand die ik niet persoonlijk ken vind ik nasty.

Toen ik zwanger was, had ik één voornemen wat betreft werk: op een dag met de zoon wordt er niet gewerkt. Ik wilde alle aandacht voor m’n kind hebben en niet denken: ga alsjeblieft even slapen want ik moet nog zo veel doen. Of dat lukte? Natuurlijk niet.

Ik weet niet meer wanneer we hadden besloten dat ik drie dagen ging werken en vriend vier. De deal was dat we het 50/50 zouden doen. Maar ik wilde geloof ik nog niet helemaal uit m’n verlofbubbel en ik vond de zoon met drie maanden eigenlijk veel te jong om al zo lang ergens achter te laten de hele dag. Twee dagen opvang vond ik in eerste instantie meer dan zat. Uiteindelijk zou ik wel vier dagen gaan werken maar naarmate het jaar vorderde was ik dat een beetje vergeten volgens mij. Hoe dan ook, het bleek vrij onmogelijk om al mijn werk in die drie werkdagen te proppen.

Het soort opdrachten dat ik doe moet meestal twee of drie weken later af en dat redde ik niet met die drie dagen. Daarnaast doe ik nogal wat opdrachten die flexibiliteit vereisen en waarbij ik snel moet reageren of snel iets af moet hebben. Het ging niet. Ik was altijd avonden en weekenden aan het werk en het zorgde ervoor dat ik op mijn twee dagen met de zoon niet supergezellig was voor hem.

Vanaf maart werk ik vier dagen en die ene dag is echt een wereld van verschil. Ik kan me eindelijk weer eens een off-day veroorloven. Ik kan een weekend níét werken. Ik kan me bezighouden met eigen projecten, zoals deze website. Mijn dag met de zoon wordt daardoor een stuk leuker. En het voelt fijner dat we het nu echt 50/50 doen. Het voelde scheef. Voor ons allebei. En vond ik het een jaar geleden nog vreselijk om de zoon achter te laten op de opvang, nu vind ik dat echt helemaal prima. Ik zie hoe goed het voor hem is en hoe leuk hij het vindt. Ook ken ik de leidsters inmiddels en weet ik voor honderd procent zeker dat hij in goede handen is en dat ze allemaal lief zijn voor hem daar.

Zzp’en met kind is een uitdaging. Ik ging het moederschap pas (af en toe) zwaar vinden toen ik weer ging werken. Want ik bleek zonder dat ik het wist veel meer dan acht uur per dag te werken. De werkdag is nu om een uur of half zes écht afgelopen. En de energie om ’s avonds nog wat te werken is er amper. Natuurlijk heb ik weleens nagedacht over het zoeken van een vaste baan. Maar ik vind het werk dat ik nu doe zo leuk en de voordelen die zzp’en biedt zijn ook enorm groot. (Grootste voordeel: geen gehaast hier ’s ochtends, want ik hoef niet op een bepaalde tijd op mijn werk te zijn.) Het is zoeken naar de balans, naar wat je kunt doen in een bepaald aantal uren, áltijd rekening houdend met het worst-case-scenario van een ziek kind. Dertien maanden na het einde van mijn verlof heb ik die balans geloof ik eindelijk een beetje gevonden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.