Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik voor het eerst in de bus zat met een mobiele telefoon. Het zweet brak me uit want ik was als de dood dat het ding lawaai zou gaan maken waar iedereen bij was. Ik had hem in mijn tas zitten, haalde hem eruit, stopte hem in mijn zak, haalde hem er weer uit, bleef er maar naar kijken en dacht op een gegeven moment: fuck it, ik zet ‘m uit. De stress werd me te veel. Ik kan nu niet meer zonder mijn mobiel, dus het is heel moeilijk voor te stellen dat dit zo was, maar er was gewoon ooit een tijd dat het allemaal nieuw en ongemakkelijk was.
Precies zo ging het met mijn baby. (Vergelijk ik mijn zoon nu met mijn blauwe Hi Pocketline Swing? Ja zeker! Allebei fantastisch, een ervan met uitschuifbare antenne). Voor het eerst met de zoon in de bus, naar de supermarkt, in een café…. het voelde in het begin alsof ik een tikkende tijdbom bij me had die ieder moment kon afgaan. Ik ben weleens twee haltes eerder uitgestapt omdat de zoon (heel zachtjes) geluid begon te maken en ik bang was dat dat zou uitmonden in krijsen. En in de supermarkt in mijn eentje met kinderwagen. O god… wat een stress. Als een idioot door de winkel, de helft vergeten… en dan bij de kassa staan klooien met de spullen op de band en die enorme wagen.
Ik moest er aan denken omdat ik een paar versbevallen vriendinnen heb. Ik zie hoe spannend en onwennig het allemaal is in het begin en ik vergeet soms bijna dat dat bij mij ook zo was. Ik heb nooit echt iets geschreven over mijn kraamtijd of mijn verlof en dat is omdat het heel goed ging en ik heel blij was (en dat is heel saai en oninteressant om over te schrijven of lezen). Maar dat wil niet zeggen dat ik niet moest wennen. Het is net als met een nieuwe baan. Het is misschien wel je droombaan, maar je gaat er in het begin toch vol spanning naartoe iedere dag, vol onzekerheid of je het wel goed doet. En dan, na een tijdje, is het gewoon je baan. En denk je er niet eens meer over na.
De zoon werd op een gegeven moment onderdeel van mijn leven. Hij ging er net zo bijhoren als mijn vriend, mijn huis, mijn baan. Hij is er gewoon. Ik weet precies wat ik moet doen als hij het op een krijsen zet in de supermarkt of in de bus. Ook heb ik veel meer een ‘Ja mijn kind krijst ja, so what’ houding. De spanning, het gevoel dat het een ‘taak’ is, dat verdween bij mij gelukkig vrij snel. Daar komt ook bij dat heel veel dingen ongeveer duizend keer zo makkelijk worden. De zoon vindt afdrogen en aankleden bijvoorbeeld nog steeds niet leuk, maar zo’n ieniemini-baby uit badje tillen en dan al die plooitjes deppen terwijl hij blauw aanloopt en krijst alsof je hem wat aandoet… O mijn god, wat was dat een gedoe iedere keer. Ook zet ik hem nu op schoot en schuift hij zelf zijn armen door de mouwen van zijn jas. Maar zie maar eens een spartelend minimensje in een maat 56 winterjas te proppen.
Ik denk met zo veel liefde en warmte terug aan die eerste maanden. Ik vond het allemaal zo mooi. Maar de onzekerheid, de spanning, dat was er ook allemaal en ik ben blij dat dat nu helemaal weg is (al best wel lang gelukkig). Het leven met zijn drietjes is het nieuwe normaal. Toen de zoon laatst een weekend logeren was omdat wij een bruiloft hadden, liepen we verloren door het huis. Wat deden we ook alweer zonder de zoon? Het voelde zo leeg. We zijn maar in de stad gaan ontbijten en een beetje doelloos gaan slenteren. Langzaam komt dat gevoel dan weer terug: oh ja, dit deden we altijd. Dit was het oude normaal. Het had ook wel wat hoor, maar zoals met alles in mijn leven dat ik heb achtergelaten: ik hoef het niet terug. Doe mij het nieuwe normaal maar. Alhoewel… ik denk dat het heel goed voor mijn smartphoneverslaving is om weer aan de Hi Pocketline Swing te gaan. Even kijken op Marktplaats…
Mailtje ontvangen als er een nieuwe blog is? Meld je aan. Dat kan hieronder of op de homepage helemaal onderaan.