De afgelopen zeventien maanden (dat is 1 jaar en 5 maanden, of bijna anderhalf jaar, voor degenen die het haten dat ouders in weken of maanden praten), viel ons iets op. Telkens als de zoon ziek was, kon hij daarna weer iets. Hij is gelukkig niet vaak ziek. Toen hij een maand of negen was en we bij de huisarts zaten en zeiden: ‘Hij is nog nooit zo ziek geweest!’ zei ze: ‘Wow, dan hebben jullie echt mazzel’.
Maar als hij dan wel ziek is, met koorts erbij en zo, heeft hij er daarna weer een functie bij. Eindbaas verslagen en door naar het volgende level. Dan kon hij ineens omrollen, of dingen vastpakken, of kruipen, of zitten. (Het zou trouwens echt cool zijn als dit bij volwassenen ook zo was. Dat je na een week lang koorts en Netflix in bed ineens wakker wordt en vloeiend Chinees spreekt.)
Maar goed, hij was laatst weer een week ziek en omdat het tot nu toe iedere keer zo was dat hij dan daarna weer iets kon, speculeerden we erop los. Wat voor upgrade zou hij krijgen? Los staan? Lopen? Zijn eerste echte woordje zeggen? Yoghurt eten met een lepel zonder te morsen? Het hele liedje van de Teletubbies meezingen (en niet alleen da-da en oh-oh)? Hij is nu weer beter en ik heb hem even een paar dagen bestudeerd en ik denk dat dit een hele subtiele, maar wel belangrijke upgrade was.
Het is niet een heel duidelijk kunstje dat erbij is gekomen, maar er zit iets in zijn blik. Ik zie dat er iets is veranderd, maar het is heel moeilijk om precies te zeggen wat. Een minimale aanpassing aan de interface. Hij kijkt ineens helderder uit zijn ogen. Alsof er een kwartje is gevallen. Er is een soort niveau van besef bijgekomen. Te beginnen met het besef dat wij soms weggaan en dat hij dan niet mee kan, wat zich vertaalt in huilen als ik hem achterlaat bij de opvang. Maar ook als ik bijvoorbeeld naar de keuken loop.
Ineens verbindt hij ook veel meer betekenissen aan bepaalde handelingen. Als ik zijn schoenen pak, gaan we weg. Als ik naar de keuken loop, ga ik daar waarschijnlijk stiekem achter de deur een koekje naar binnen proppen zonder dat hij het ziet (heel jammer dat hij dit nu doorheeft). Dus ja, ik weet het eigenlijk vrij zeker. Deze upgrade heeft definitief een eind gemaakt aan de babyfase en ik durf zelfs wel te zeggen: ook aan de dreumesfase. Het is Peuter 1.0!
Je kunt nu ook een mailtje ontvangen als er een nieuwe blog is! Meld je aan. Dat kan hieronder of op de homepage helemaal onderaan.
😂😂😂😂
Wat leuk! Grappig hè, dat die vaste ritueeltjes er ineens inzitten. Gijs gaat nu zwaaien als iemand z’n jas aantrekt (of hij zelf z’n jas aan moet), hihi.