Don’t mess with the routine is sinds de zoon er is ons succesvolle (al zeg ik het zelf) opvoedmotto. (En nee, ik heb geen kind waar je nooit eens ergens mee naartoe kan omdat dat niet in de routine past. Het is een strakke routine, mét ruimte voor uitzonderingen.)
Onze vaste rituelen zorgen er bijvoorbeeld voor dat naar bed brengen altijd volgens eenzelfde patroon gaat. De zoon herkent dat. We lezen altijd een bepaald boek van Nijntje als allerlaatst (omdat het eindigt met Nijntje die gaat slapen). Het gevolg is dat hij al begint te duimen en tegen je aan komt hangen zodra je dat boek pakt. Als hij heel moe is, pakt hij het zelf. En als hij geen zin heeft om te slapen, slaat hij vlak voor we bij de laatste bladzijde zijn het boek dicht en gaat hij ineens heel druk spelen met al zijn speelgoed. Dat dan ook weer.
Het nadeel van een strakke routine is dat de routine natuurlijk nogal eens verandert. Een kind ontwikkelt zich en dan kun je nog zo trots zijn op je zorgvuldig uitgewerkte slaap- en eetschema, een week later kun je alles weer omgooien of blijkt dat iets helemaal niet meer nodig is. Soms komen we daar achter door het kinderdagverblijf. Zo bracht ik de zoon toen hij nog een baby was een keer vrij laat en was de groep al bezig met het fruithapje. Dus ik zette hem in de stoel en bleef even kijken, want ik wilde weleens zien hoe dat ging. De leidster zette een bakje met stukjes banaan, appel en peer voor z’n neus en ik zei: ho, stop, dat kan niet zo. En zij: huh? Dus ik zei: wij prakken het en voeren het met een lepel, dit kan hij nog niet. Vervolgens keken we allebei toe hoe hij zorgvuldig de stukjes banaan en peer eruit pakte en in zijn mond stopte en alle appelstukjes heel nonchalant op de grond gooide (lust-ie niet). Bleek dat hij dat al minstens een maand zo deed. En wij maar prakken en voeren.
Er zitten af en toe ook wat vaste routines in zijn dagelijkse bezigheden die lastig zijn om af te leren. Hij kon tot ver na zijn eerste verjaardag niet zelfstandig drinken. Wij moesten de fles voor hem vasthouden. Ik zag vaak andere kindjes van zijn leeftijd zelf drinken of zelfs met één hand een fles melk of water naar binnen gooien, maar de zoon weigerde. Maar toen ging hij een keer een extra dag naar de opvang en kon dat alleen op een andere groep. En ik dacht: oh nee, dan zit hij daar met andere leidsters en dan moet ik uitleggen dat je hem als een baby de fles moet geven omdat hij anders niet drinkt. Toen hebben we een heel weekend geoefend. Constant z’n handen de juiste beweging laten maken en het zelf heel overdreven voordoen. En ineens kon hij het. Supertrots was-ie.
En nu zitten we weer met een drankprobleem waar maar moeilijk vanaf te komen is. De zoon is 1 jaar en 7 maanden en drinkt alleen uit een fles. Hebben we dan nooit andere dingen geprobeerd? Ik heb even geteld en er staan hier naast de fles zes andere soorten bekers. Een tuitbeker met harde tuit, een met zachte tuit, een antilekbeker, een gewone plastic beker, een rietjesbeker en nog een andere soort antilekrietjesbeker waar het rietje iets verder in de beker zit. In een gewone beker gaat hij blazen of hij gooit het over zich heen. De antilekbeker snapt hij meestal niet. Op de zachte tuit gaat hij bijten, op de harde tuit zuigen. Een rietje heeft hij nog nooit gesnapt. En bij alles, probeert hij het binnen 2 seconden op z’n kop te houden om te kijken of er wat uitkomt en gooit hij het daarna op de grond. Tot hij zijn oude vertrouwde fles weer heeft.
De tuitbeker met harde tuit leek even een succes, maar inmiddels wil hij de fles weer. En het is warm buiten en hij heeft vocht nodig, dus een hele strenge ‘je krijgt alleen de tuitbeker of anders niets’-regel durf ik nog niet in te voeren. Nu vraag ik me af of het erg is. Hij heeft geen speen en blijkbaar nog wel een soort zuigbehoefte. Maar op de opvang begonnen ze erover. Er zijn een paar andere kindjes die nu net van de fles af zijn en als er bij de lunch een fles (die van de zoon) op tafel verschijnt, willen ze dat ook. Ze geven hem nu na de lunch stiekem nog de fles zodat hij wel zijn melk kan drinken. Ze brengen het allemaal heel luchtig met een grapje en met een ‘jullie moeten het natuurlijk zelf weten’ maar ik heb de boodschap begrepen hoor. De zoon houdt de groep achter.
Grapje, natuurlijk. Zo zie ik het niet en zo zien zij het ook niet, maar dit zijn profs die dit al een miljoen keer hebben meegemaakt en die zien gewoon heel goed als een kindje toe is aan iets anders. En een routine moet af en toe even flink worden opgeschud, anders blijft alles hetzelfde en dat is nou ook weer niet de bedoeling. Ik wil niet dat hij als puber gaat stappen en een biertje (of cola tot zijn 18e) bestelt en dat vervolgens overgiet in zijn Dr Brown’s Brede Hals 270 ml met nr 4 speen. Dus… als hij zo wakker wordt zal ik, met gevaar dat het ding direct naar m’n hoofd geslingerd wordt, de tuitbeker met harde tuit er maar weer eens bij pakken. Don’t mess with the routine, zal hij wel denken. Maar nu even wel.
Mail ontvangen bij een nieuwe blog? Schrijf je in:
Bij ons ook zo’n gedoe… uiteindelijk werkte een mepal antilekbeker (met Nijntje) heel goed. Die kan je ook heel goed gebruiken als ‘gewone’ beker of als tussenstap door het ventiel er uit te halen.
Die van ons heeft nog steeds de nare eigenschap om z’n handen in de melk te stoppen, iets met een deksel is dan wel praktisch…
Oeh, lastig! Echt een kwestie van de lange adem, vermoed ik. We zijn met Gijs vroeg begonnen met uit een beker drinken, en in het begin ging het voor geen meter. Nu kan hij het best goed zonder knoeien (zelf vasthouden kan alleen als ik erbij blijf anders zit de melk tegen de muur, haha).
Audrey drinkt dus echt helemaal niets als het geen melk uit een fles is. We hebben 6 verschillende soorten bekers/ drinkflessen, maar vergeet t maar. Ze drinkt geen druppel. Aangezien t hier toch dagelijks warm is, hebben we bedacht dat ze eerst maar eens moet leren om water te drinken zonder melkpoeder en daarna nog maar eens een proberen om er bekers bij te pakken. 🤦🏼♀️