Het gehoor

De zoon is nu 22 maanden en brabbelt erop los. Het zijn geen simpele baba- of dada-klanken maar echt ingewikkelde zinnen met langere ‘woorden’, pauzes, ‘eeeeuuuhs’, handgebaren en ‘ja’ en ‘nee’ tussendoor. Af en toe zit er een woord tussen dat we herkennen. Maar het is voornamelijk gebrabbel.

Aadoe en uidoe (aandoen en uitdoen) zijn op dit moment favoriet als hij bijvoorbeeld zijn jasje en schoenen pakt of uit wil trekken. Ook zegt hij vaak ‘koe’, maar voornamelijk tegen vogels (ik moet opletten dat ik daar niet te veel in meega. Hij wijst naar een duif en roept ‘koe!’ en ik zeg inmiddels: ‘ja, koe!’ of zelfs: ‘kijk, koe!’ als hij de vogel nog niet eens gezien heeft). En ‘bus’ en ‘pippie’ (de kat) en ‘papa’ (ook tegen mij) en ‘bwwwww’ bij auto’s en ‘op’.

Er zijn kinderen die gelijk keurige woordjes zeggen en daar langzaamaan zinnen van gaan bouwen, maar de zoon valt in de categorie brabbelaars. Ook heel leuk. Het is superschattig en grappig, want ik praat natuurlijk gewoon terug. ‘Mmmm’, ‘jaaa’, ‘vind ik ook!’, ‘je meent het’, ‘goh!’, ‘en toen?’. En hij maar verder kletsen. Alsof we een echt gesprek voeren.

Hij leek ons alleen niet echt te verstaan. Of zelfs steeds slechter. Dan stond hij de cd’s uit de kast te trekken en riep ik herhaaldelijk zijn naam. Geen reactie. Of ik kletste wat tegen hem over dat we zo gingen eten en daarna weg met de fiets: geen reactie. Ik dacht dat hij in een fase was beland waarin ik niet meer tot hem doordrong. De peuterpuberteit. Maar toen…

…viel hij heel hard op zijn gezicht. Maar echt heel hard. Zijn neus ging eerst bloeden en werd daarna opgezwollen en blauw (en zwart, geel, rood en groen). Na de eerste krijsbui (thank god…) leek het mee te vallen en het leek ook recht, dus niet gebroken. Maar een dag erna begon hij ineens hysterisch te gillen van het huilen. Zo hadden we hem nog nooit meegemaakt. Hij liet zich niet troosten, schopte ons weg, we moesten hem met zijn tweeën vasthouden om er een paracetamolzetpil in te krijgen… en dan ging het wel weer. Toen hij dat voor de tweede keer kreeg, besloten we om de huisarts te bellen.

We mochten direct langskomen en we vertelden het verhaal van de val. Had hij pijn aan zijn oogkassen, was zijn neus toch gebroken, had hij moeite met ademhalen door de zwelling, hadden we toch direct na de val moeten komen…?? Niets van dat alles. Hij had aan twee kanten oorontsteking. De neus was blauw, maar dat was het probleem niet.

Oorontsteking. Aan twee kanten. Hoe lang was dit al zo? Waarschijnlijk wel een tijdje? Maar hij greep nooit naar zijn oren. En hij was wat huileriger en soms het eten ineens zat (kauwen geeft druk op de oren), maar dat waren geen symptomen om mee naar de dokter te gaan.

Na een paar dagen antibiotica viel ons iets op. Als ik nu tegen hem klets, zoals ik dat altijd al doe, krijg ik ineens een reactie. Een ‘we gaan zo even in badje’ wordt gevolgd door ‘ja!’ en naar de badkamer lopen. En als ik zeg ‘we gaan zo naar de kinderboerderij’, pakt hij zijn jasje en laarsjes en roept hij ‘aadoe!’. Al bedoel ik ‘over een uur als ze open zijn’ en niet ‘nu meteen’, wat als gevolg heeft dat hij keihard moet huilen. Het is dus ineens oppassen met wat ik zeg. Mijn geklets-over-niets wordt verstaan. ‘Dat heb jij mooi gezongen, net als Juf Roos!’ leidt tot wijzen naar de tv en als ik tegen z’n vader zeg dat we bananen moeten kopen, wil hij nu direct een banaan. En zo begint het spellend communiceren… ‘Doe jij hem zo in b-a-d?’, ‘Hebben we nog b-a-n-a-n-e-n?’

Is dit een nieuwe fase? Of hoorde hij ons gewoon niet? We zullen het nooit weten, maar ik denk een combinatie van beide. Ik voel me megaschuldig dat ik een dubbele oorontsteking gemist heb. Maar hoe had ik het kunnen weten? Een kind van 1 dat af en toe huilerig is, slecht eet en niet luistert… Als dat de aanwijzingen zijn, kunnen we iedere week naar de dokter. Maar ik ben blij dat we erachter zijn gekomen en dat hij weer de oude is. Met zijn neus weer in een normale vorm en twee bijna-altijd-werkende o-r-e-n.


 

 

One thought on “Het gehoor

  1. Wat een verhaal zeg!
    Nou je hoeft je zeker niet schuldig te voelen, daar was ik ook zeker niet mee naar de huisarts gegaan. En dat spellen, haha, heel herkenbaar, later komt daar ook nog in het Engels praten bij 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.