Bijna twee jaar is de zoon nu. Moet ik het nu wéér over mijn bevalling hebben? Ja. Toch nog heel even. Ik heb laatst namelijk tot twee keer toe het woord ‘horrorbevalling’ gehoord van iemand die zo ongeveer mijn bevalling omschreef. Ik stond naast een groepje met een zwangere en een paar moeders en de moeders stonden heel lief de zwangere gerust te stellen dat het allemaal wel goed zou komen met de bevalling. Maar toen zei een van de moeders: ‘Ja en dan heb je natuurlijk ook dat het meer dan 24 uur kan duren en dan een spoedkeizersnee, van die horrorbevallingen… maar dat komt niet vaak voor hoor.’ Nee, zei de zwangere, zo’n horrorbevalling wil ik niet!
Ik moest even inbreken. Ho, ho, zei ik. 28 uur en spoedkeizersnee hier, maar ik had géén horrorbevalling. Ik heb er geen trauma aan overgehouden. Ik kijk vol liefde terug op mijn bevallingsweekend en ik ben tijdens de bevalling letterlijk geen seconde bang of in paniek geweest. Natuurlijk, het was kut, het deed pijn, ik heb gescholden, geroepen dat ik het niet meer volhield, dat ik niet meer kon… Maar ik was niet bang. Ik was in het ziekenhuis en vertrouwde voor 100% op mezelf en op de lieven artsen en verpleegkundigen (en in het begin nog verloskundigen) om me heen.
Ook had ik geen besef van tijd. En geen idee hoe lang het nog zou duren. Het is niet zo dat je een pushbericht (pun intended) krijgt met: ‘Hee hoi, het gaat beginnen. Het duurt zo’n 20 uur, je scheurt uit, het eindigt met wat hechtingen en het wordt superkut. Succes en zet ‘m op.’ Dan zou iedereen vanaf de eerste minuut flippen. Als ik één tip mag meegeven: ga er gewoon helemaal blanco en open (maar wel goed geïnformeerd) in. Bekijk het per uur, per 5 minuten desnoods en doe wat op dat moment goed voelt. Blijf kalm en heb vertrouwen. In jezelf, in je baby en in de mensen om je heen.
Een horrorbevalling voor mij zou zijn dat ik het gevoel had dat ik de controle volledig kwijt was en niet wist wat er gebeurde. Of dat mijn kind vreselijk in gevaar was. Nu was dat allebei wel heel even zo bij mij (kind was niet vreselijk in gevaar maar wel een klein beetje). Het was op het eind allemaal zo wazig. Eenmaal thuis had ik nog wat vragen. De kraamverzorgende én verloskundige hielpen me met een afspraak maken met de gynaecoloog en nog een leidinggevende. Die namen twee weken na de bevalling een uur de tijd voor mij en hebben het hele weekend met me doorgenomen. ‘En toen deden we dit, want dat, en toen bleek dat je al acht uur op vier centimeter zat, dus probeerden we dat etc etc.’ Dat was ongelooflijk fijn. Want een verhaal heeft een begin, midden en eind nodig en ik miste wat stukjes in het midden. Daarna had ik mijn verhaal compleet. En hoewel het Halloween was, was het géén horrorverhaal. Echt niet.
Hier dus echt een horrorbevalling (want controle kwijt, verdoving ging niet goed, etc.) dus dat zit me af en toe nog een beetje dwars. Wat jij vertelt over het doornemen van alles wat er gebeurde lijkt me nog steeds wel heel fijn.
Oh ja wat jij hebt meegemaakt is echt afschuwelijk. Het hielp mij zo om het door te nemen met de mensen die erbij waren. Denk dat het helpt om het er heel veel over te hebben! Of voor jezelf op te schrijven.
Goed dat je dit hebt gezegd. Wat waren de reacties op je verhaal?
Ik had een gemakkelijke bevalling; mijn zoontje was klein en kwam best vlot. Zelfs zonder scheuren 😅
Jammer genoeg heb ik toch een hele nare ervaring gehad omdat het dienstdoend personeel echt akelig was. Ik kan er nog steeds niet echt over praten, maar loop twee jaar later nog bij een psycholoog om het trauma van die behandeling destijds te helpen verwerken 😢
Ik was voorbereid op pijn tijdens de bevalling, ik was er niet op voorbereid om zo behandeld te worden.
Jammer genoeg ben ik er later achtergekomen dat meerdere vrouwen zo’n slechte ervaring hebben gehad met die gynaecoloog.
Jezus wat naar zeg. Het draait echt allemaal om een gevoel van veiligheid. Als het personeel je afsnauwt op een moment waarop je zo kwetsbaar bent dan kan ik me voorstellen dat je daar nog lang last van hebt. Hoop dat ze dat weten in het ziekenhuis en er iets mee doen. En dat jij verder kunt.
Het hoeft zeker niet altijd een horrorbevalling te zijn. Hoewel het indd niet leuk is, ging ik er blanco in had een vlotte bevalling en alles wat goed met mij (behalve wat hechtingen down under) en mijn zoontje.