Hij barstte als de Hulk uit zijn jas. Ik zag het gebeuren. We stonden buiten bij de fiets ’s ochtends en ineens sprong de rits open. Snel naar binnen, hup z’n andere winterjas aan. Maar ook die is nu te klein. De rits gaat steeds moeilijker dicht. Nu hebben we van vrienden met een oudere zoon twee winterjassen gekregen in een maat groter. Een van die jassen is nu echt perfect voor hem. Ideaal toch? Nou, nee. Want de zoon houdt niet van veranderingen. We hadden al meerdere pogingen gedaan om de jas aan te krijgen, maar hij bleef ‘nee!’ schreeuwen en mekkeren om z’n oude jas. Ook op een ander rustig moment even de jas proberen met veel positieve geluiden werkte niet (ooooh kijk eens wat mooi!! wat een mooie nieuwe jas! ik zou zelf ook wel zo’n jas willen, wat mooi!).
Maar nu stond ik van de week ’s ochtends met die oude jas in mijn handen en ik dacht: het kan gewoon niet meer. Het is ijskoud buiten, dat ding kruipt omhoog, de leidsters op de opvang moeten hem er ook meerdere keren per dag in proppen. Ik ben de moeder, jij bent het kind, je doet gewoon nu die nieuwe jas aan. Wat volgde was een gigantische strijd. Die ik verloor. Huilen, slaan, schoppen, nee nee nee, één arm erin, zichzelf op de grond werpen, arm er weer uit, nee nee nee, huilen, krijsen, jammeren om de andere jas. En uiteindelijk zei ik: oké… wil je je andere jas aan? Ja, zei hij snikkend.
Op zo’n moment zie ik voor me dat ik in een realityprogramma zit en dat de opvoedcoach, die naast me op de bank zit, de video op pauze zet. ‘Zie je wat daar gebeurt?’ vraagt ze. ‘Zie je wat je doet? Je leert hem dat al dat negatieve gedrag effect heeft. Als hij maar lang genoeg slaat en krijst, geef jij uiteindelijk toe. En zie je hoe verwarrend het is voor hem wat jij doet? Want je bent niet eenduidig. Eerst zeg je: nee, je doet nu deze jas aan. En tien minuten later zeg je: oké, we doen toch de andere jas aan.’
*Straks, na de reclame: krijgt ze haar peuter onder controle? Tweet mee met hashtag faalmoeders.*
Soms weet je gewoon heel goed dat je iets doet wat niet heel slim is. En dat je daar uiteindelijk jezelf alleen maar mee hebt. Voel ik me hierdoor een #faalmoeder? Mwah… niet heel erg. Ik doe wat goed voelt op het moment en ik probeer in mijn achterhoofd te houden wat voor effect dat op de lange termijn heeft. Maar soms kies ik gewoon voor de gemakkelijkste weg. Is dat erg? Volgens mij niet. Helemaal niet omdat ik me heel erg bewust ben van wat ik doe. Ik baal ervan, maar ik denk ook: kan gebeuren.
En die opvoedcoach uit dat realityprogramma? Niet nodig, joh. Die zit in mijn eigen hoofd.